Şubat 2010
YAYIN EVİ: Doğan Kitap
162 Sayfa
Arkadaşımdan ödünç almıştım. Daha önce hiç Perihan MAĞDEN okumamıştım. Hikaye gerçek ama nereye kadar gerçek nerelerde kurgu var bilmiyorum. Dili sadeydi, kullanılan bir çok kaba ve argo kelimeler yazarın topluma şirin gözükme adına konuyu yavanlaştırma yoluna gitmediğinin göstergesi olabilir sanırım.
Arka kapakta da dediği gibi ötekileştirilen insanların sıradışı öykülerinden biri "Ali ile Ramazan"ın hayat hikayeleri. Homofobiyi eh işte diyebileceğimiz şekilde işlemiş. Öyle derinlemesine bir irdeleme yok bunu okura bırakmış.
Yetiştirme yurdunda beraber büyüyüp birbirine aşık olan eşcinsel iki gencin hayatını çok kısa bir şekilde anlatmaya çalışmış. Sanırım olay gazetelere de üçüncü sayfa haberi olarak yansımış. Artık insanların çok da dönüp bakmadığı sıradan bir haber olan ötekilerin ölüm haberlerinin sıkça ve sadece dar bir bakış açısıyla işlendiği dönemlerde meydana geliyor.
Yaşamak için birbirlerinden başka dayanağı olmayan iki gencin hayat mücadelesini okurken başka şekilde ve daha iyi olabilirdi demedim desem yalan olur. Beni pek çekemedi bu da sanırım yazarın tarzından kaynaklıydı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder